Róże Różańcowe

    „Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca”. ~Św. Jan Paweł II

    Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe, czy światowe. W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego.

     Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:

• w dniu przyjęcia do Żywego Różańca,

• Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),

• Ofiarowania Pańskiego (2 II),

• Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),

• Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),

• Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),

• w święto Królowej Różańca świętego (w naszej Parafii w pierwszą niedzielę października)

• oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII).

OBOWIĄZKI CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA

• Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca.

• Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych.

• Częste przystępowanie do Sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych.

• Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.

• Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.

• Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modłach za spokój jego duszy. (...)

HISTORIA POWSTANIA MODLITWY RÓŻAŃCOWEJ

    Historię Różańca Świętego możemy śledzić od reguł pierwszych wspólnot zakonnych, które zobowiązywały mnichów do wielokrotnego powtarzania pierwszej i najstarszej modlitwy chrześcijan – „Ojcze nasz”. Za ojca tej modlitwy uważa się św. Dominika, któremu objawiła się Matka Boża nakazując mu, aby  w swojej walce z herezją albingensów, oprócz głoszenia kazań, modlił się tzw. Psałterzem Maryi (czyli 150 „Zdrowaś Maryjo” i 15 „Ojcze nasz”).

    Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV dzięki dominikaninowi Alanusowi de Roche (150 „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił na dziesiątki poprzeplatane modlitwą „Ojcze nasz”).

    Dla rozpowszechniania tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Odmawianie go porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę nazwano również „wieńcem różanym” czy „ogrodem różanym” (łac. rosarium – ogród różany). Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła i była traktowana jako oręż przeciw wrogom wiary.

    W XVI wieku imperium muzułmańskie wybudowało ogromną flotę, w celu podboju Rzymu, a potem Europy. Wtedy papież Pius V, dominikanin i gorący propagator różańca, wezwał wszystkich katolików do modlitwy różańcowej. 7 października 1571 roku w okolicach Lepanto miała miejsce decydująca bitwa morska, w której starły się ze sobą flota chrześcijańska i turecka. Zacięta walka trwała wiele godzin, a o zwycięstwie Świętej Ligii przesądziła nieoczekiwana zmiana pogody — wiatr uniemożliwił manewry wojskom tureckim. Zwycięska bitwa zatrzymała inwazję muzułmanów na Europę. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej.

     Blisko dwa wieki później papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem, w 1716 roku, rozszerzył święto Matki Bożej Różańcowej na cały Kościół.

   W roku 1885 papież Leon XIII polecił odmawiać Różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo różańca świętego módl się za nami”.

      Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja.

      W swoich objawieniach w Lourdes, Fatimie i w polskim Gietrzwałdzie wzywała do modlitwy różańcowej.

      Matka Boża dała Alanusowi de Roche konkretne obietnice związane z odmawianiem różańca:

1. Obiecuję Moją specjalną obronę i największe łaski wszystkim tym, którzy będą odmawiać Różaniec.

2. Różaniec stanie się bronią przeciw piekłu, zniszczy, pomniejszy grzechy, zwycięży heretyków.

3. Spowoduje on, że cnoty i dobre dzieła zakwitną; otrzyma on od Boga obfite przebaczenie dla dusz; odciągnie serca ludu od umiłowania świata i jego marności; podniesie je do pożądania rzeczy wiecznych.

4. Dusza, która poleci Mi się przez odmawianie Różańca, nie zginie.

5. Ktokolwiek będzie odmawiał Różaniec i odda się rozmyślaniu nad jego świętymi tajemnicami, nigdy nie będzie pokonany przez niepowodzenia. Bóg nie będzie karał w Swojej sprawiedliwości, nie zginie śmiercią niespodziewaną; jeżeli będzie sprawiedliwym, wytrwałym w łasce Bożej
   i będzie godnym życia wiecznego.

6. Ktokolwiek będzie miał prawdziwe nabożeństwo do Różańca – nie umrze bez Sakramentów Kościoła.

7. Wierni w odmawianiu Różańca będą mieli w życiu i przy śmierci światło Boże i pełnię Jego łaski.

8. Uwolnię z czyśćca tych, którzy mieli nabożeństwo do Różańca Świętego.

9. Wierne dzieci Różańca zasłużą na wysoki stopień chwały w niebie.

10. Otrzymacie wszystko o co prosicie przez odmawianie Różańca.

11. Wszystkich, którzy rozpowszechniają Różaniec będę wspomagała w ich potrzebach.

12. Otrzymałam od Mojego Boskiego Syna obietnicę, że wszyscy obrońcy Różańca będą mieli za wstawienników cały Dwór Niebieski w czasie życia
    i w godzinę śmierci.

13. Wszyscy, którzy odmawiają Różaniec są Moimi synami i braćmi Mojego Jedynego Syna Jezusa Chrystusa.

14. Nabożeństwo do Mojego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.

      Informacje zaczerpnięte z opracowania Beaty Ciastoń.

O POWSTANIU STOWARZYSZENIA ŻYWEGO RÓŻAŃCA

     Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799–1862) w Lyonie w roku 1826.

     Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później «żywymi różami». Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi.

   Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest według Założycielki wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał 'breve' aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Gdy kilkadziesiąt lat później powstały Papieskie Dzieła Misyjne, Żywy Różaniec w naturalny sposób stał się ich wiernym współpracownikiem.

     Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym «Różaniec Dziewicy Maryi» ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku). Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, «aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii». Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli żywe róże składają się z 20 osób.

RÓŻE RÓŻAŃCOWE DZIAŁAJĄCE W NASZEJ PARAFII

1. Matki Bożej Szkaplerznej (Ugoszcz)

2. Matki Bożej Nieustającej Pomocy (Ugoszcz)

3. Świętego Józefa (Ugoszcz)

4. Świętej Barbary (Ugoszcz)

5. Świętej Królowej Jadwigi (Ugoszcz)

6. Świętej Katarzyny (Ugoszcz)

7. Świętego Michała Archanioła (Studzienice)

8. Świętego Józefa (Studzienice)

9. Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus (Studzienice)

10. Matki Boskiej Częstochowskiej (Studzienice)

11. Świętej Faustyny (Studzienice)

12. Trójcy Przenajświętszej (Przewóz)

13. Świętej Weroniki (Osława-Dąbrowa)

14. Świętej Faustyny (Osława-Dąbrowa)

15. Świętego Józefa (Sominy)
16. Matki Bożej (Sominy)
17. Podwyższenia Krzyża Świętego (Sominy)
18. Świętego Stanisława Kostki – Róża Rodziców modląca się za dzieci
19. Świętego Maksymiliana Marii Kolbego - Róża Rodziców mądląca się za dzieci